"Still Here" is de vierde release voor de jeugdige pianist / songwriter / zanger Ben Levin, die nu al veel volwassener klinkt sinds zijn debuut "Ben's Blues" dat in 2018 verscheen. Toen we hem op deze pagina's voor het laatst recenseerden met zijn in 2020 verschenen "Carryout or Delivery", zat Levin nog op de universiteit en had hij net de drinkbare leeftijd bereikt. En zoals we toen al zeiden, geldt dat een jaar later nog steeds: een ongeïnformeerde luisteraar zou waarschijnlijk vermoeden dat alleen een veteraan kon zingen en zo geweldig piano spelen zoals Levin dat doet. Met zijn debuut haalde deze jonge, in Cincinnati wonende Levin al 2 Blues Music Awards, maar ook voor de opvolger "Before Me" (2019) dat op het VizzTone label verscheen, bracht Ben's authentieke bluespiano en soulvolle zang de wereld in en maakte de weg vrij voor zijn nominatie voor een Blues Music Award 2020 voor het beste album van een opkomende artiest en eindigde in 2019 als nummer 80 op het Roots Music Report, gemeten via radio airplay. Voor dit album werkte hij in de studio samen met o.a. Bob Margolin (gitaar) en Bob Corritore (harmonica) met wie hij samen de afsluiter van dit album schreef, en dit naast 6 nieuwe songs die Levin zelf schreef.

Levin begon piano te spelen toen hij 8 jaar oud was en volgde lessen bij zijn mentor, de legendarische boogie en blues pianist Ricky Nye. Naast Nye zijn grootste invloeden Pinetop Perkins, Big Joe Duskin en professor Longhair. Invloeden die we meteen horen op zijn vorig album, "Carryout or Delivery", geschreven en opgenomen tijdens de pandemie van 2020. Op deze plaat verkent Ben de serieuze neveneffecten van het opgesloten zijn met een gestaag dieet van afhaalvoeding, maar hij slaagt er ook in om veel plezier te hebben en de dingen in het leven te vieren die we nog steeds hebben, namelijk liefde en muziek. Op "Carryout Or Delivery" breidt Ben zijn songwriting uit naar verschillende schakeringen van blues, soul en funk, terwijl hij ook laat zien dat hij naast piano meer dan capabel is op de B3 en de Wurlitzer elektrische piano. Waar Levin even de hulp van grote artiesten schuwt voor deze plaat schakelt hij in plaats daarvan zijn familie en vrienden in. Zijn vader Aron Levin speelt gitaar en zingt op het titelnummer samen met zijn broer, Josh Levin, Howard Cohen en Matt Hueneman. Chris Douglass (bas) en Oscar Bernal (drums / percussie) vormen de ritmesectie. Ben Levin speelt piano, orgel, elektrische piano en neemt de leadzang voor zijn rekening. En het gekke is dat Ben, nu voor zijn nieuwste album "Still Here" de gastenlijst deze keer nog verder afslankt, met alleen zijn vader / vaste bandgenoot, gitarist Aron Levin, bassist Chris Douglass en drummer Oscar Bernal. En Ben zelf houdt het hier uitsluitend bij akoestische piano en neemt de leadzang voor zijn rekening. De afgeslankte aanpak heeft een groot effect, want dit is zijn beste werk tot nu toe.

Acht van de twaalf zijn originelen, alleen geschreven of samen met zijn vader. Vier zijn minder bekende covers. Meer dan wat ook is Levin verknocht aan het klassieke Cincinnati geluid van het historische King Records. Op zijn eerste album, "Before Me", heeft hij trouwens de nu 96-jarige huisdrummer Philip Paul laten meespelen. Voor degenen die niet bekend zijn met King Records, denk aan deze namen: Wynonie Harris, Freddy King, Sonny Thompson, Little Willie John, Hank Ballard, en Eddie "Cleanhead" Vinson. Levin produceerde het album net als de vorige keer, met zijn engineer Matt Hueneman, en nam dit live op in een oude kerk om die speciale galm te krijgen. Bob Margolin, die aan boord was voor het eerste album, schreef de liner notes, die hij eindigt met dit klassieke citaat, "Ik speelde in Cincinnati in het midden van de jaren 1970 met de Muddy Waters band in een club genaamd Bogart's. De opening van die shows was altijd Cincinatti's legendarische Boogie Woogie en Blues ster Big Joe Duskin, die piano speelde en zong. Ik speelde bas op Joe's sets, en nam een album op gitaar met hem op in 1978. Ik miste die goede tijden en kon me niet voorstellen dat die Old School magie terug zou keren, maar hier is Ben Levin". Die "old school" verwijzing is niet toevallig, op Levin's eerste release had hij gitarist Bob Margolin op zeven tracks, harp ace Bob Corritore op zes tracks en Philip Paul op twee. Misschien door de pandemie en nog waarschijnlijker door een groeiend zelfvertrouwen, heeft hij die steun van grote namen niet meer nodig.

Net als op "Carryout or Delivery", glijdt Ben Levin nu op "Still Here", zijn derde release voor het VizzTone label, door een levendige set, verankerd door solide, snugger keyboardspel en zelfverzekerd klinkende retro-achtige zang. Als je hunkert naar pianoblues, ben je meteen met de eerste vier nummers aan het goede adres. Het derde nummer, "That's the Meal" is een meezinger over rotte rantsoenen, cafetaria-maaltijden en pinda's. Er is meer dan een beetje Crescent City in het handwerk van deze Queen City-speler op "Love And Friendship" en een mooie "jump" workout op Jimmy Liggins' "I Can't Stop It". De langzame ballade "Christmas Rain", een van de vele nummers die hier samen met gitarist en vader Aron Levin zijn geschreven, zou op menig afspeellijst voor de feestdagen moeten staan, al gaat het over Aron's aanval met COVID, waardoor ziekenhuisopname en vele zorgen voor de familie noodzakelijk zijn. "Her Older Brother" mag dan een intimiderend personage zijn, maar deze melodie is zo kronkelig dat je hoopt dat ons hoofdpersonage aan de verkeerde kant van zijn woorden, of zeg maar vuisten terechtkomt. Het schaamteloze "I Wonder What's the Matter", zal beslist je voeten doen stampen, zelfs nadat het voorbij is. In ieder geval hebben we er een jonge blues pianist en soulvolle zanger erbij waarbij we in zijn pianospel zoveel van de grote pianisten uit het verleden weerklinken, hij brengt werkelijk het echte werk mee en laat je het ook voelen.